Onze cultuur doet dat niet, toch?
Om de minuut kijk ik over mijn schouder. Ik word niet geachtervolgd. Het is een kleine tien minuten van het centrum naar huis. Ik heb expres een grote jas aangedaan, mijn haren in een laag knotje. Vriendinnen hebben mijn locatie. Muziek zodanig hard dat ik al het enge om mij heen niet kan horen. Appen als ik thuis ben. Ik vraag me af hoe het als man zou zijn, thuiskomen en gewoon zorgeloos gaan slapen. Om niet telkens achterom te hoeven kijken, of niet de keuze van een laag knotje en een grote jas te hoeven maken, puur voor eigen veiligheid.
In 2024 werden er 44 vrouwen vermoord. Van hen, 26 puur omdat zij vrouw waren. Femicide. Vermoord door hun partner of ex (CBS). Vaak slik ik mijn woorden in terwijl mijn hart anders lijkt te spreken, want het is duidelijk pijnlijk wat er gebeurt. Terwijl vrouwen worden vermoord, buigt de Tweede Kamer zich vooral over symboolkwesties. Pas als er een jonge vrouw is verkracht en er een lichaam ligt, lijkt er, voor heel kort, heel even aandacht te zijn in de tweede kamer. De afkomst wordt graag gezien als het probleem, terwijl dat juist niet de essentie is. Ik, als vrouw, zou daar niet wakker van liggen; de kleur van de dader. Ik lig wakker van de daad. Van mijn eigen onveiligheid. Van 14.802 meldingen over seksueel geweld in 2024 (NOS).
Om de minuut kijk ik over mijn schouder. Ik word niet geachtervolgd. Het is een kleine tien minuten van het centrum naar huis. Ik heb expres een grote jas aangedaan, mijn haren in een laag knotje. Vriendinnen hebben mijn locatie. Muziek zodanig hard dat ik al het enge om mij heen niet kan horen. Appen als ik thuis ben. Ik vraag me af hoe het als man zou zijn, thuiskomen en gewoon zorgeloos gaan slapen. Om niet telkens achterom te hoeven kijken, of niet de keuze van een laag knotje en een grote jas te hoeven maken, puur voor eigen veiligheid.
In 2024 werden er 44 vrouwen vermoord. Van hen, 26 puur omdat zij vrouw waren. Femicide. Vermoord door hun partner of ex (CBS). Vaak slik ik mijn woorden in terwijl mijn hart anders lijkt te spreken, want het is duidelijk pijnlijk wat er gebeurt. Terwijl vrouwen worden vermoord, buigt de Tweede Kamer zich vooral over symboolkwesties. Pas als er een jonge vrouw is verkracht en er een lichaam ligt, lijkt er, voor heel kort, heel even aandacht te zijn in de tweede kamer. De afkomst wordt graag gezien als het probleem, terwijl dat juist niet de essentie is. Ik, als vrouw, zou daar niet wakker van liggen; de kleur van de dader. Ik lig wakker van de daad. Van mijn eigen onveiligheid. Van 14.802 meldingen over seksueel geweld in 2024 (NOS).
En stel nou, dat hypothetisch gezien, de helft van alle daders niet-Nederlands zou zijn. Stel dat ze morgen allemaal zouden verdwijnen. Wat dan? Zijn de Nederlandse daders dan minder schuldig? Dan moet het de vrouw vast minder pijn doen. Ze worden dan denk ik maar half vermoord of verkracht. Verdienen die daders dan een mindere straf? Of wordt de schuld dan verschoven naar de tijd van het misdrijf, wat ze aanhad? Dan komen er vragen over de buurt waar zij doorheen fietste. Het is een Nederlandse man tenslotte, dat zou híj toch nooit doen? Dat doet onze cultuur niet, toch?
Ik vraag om verantwoordelijkheid. Van de politiek. Van mannen die hun vrienden aanspreken. Van de media. Dit is niet een probleem alleen voor ons, omdat we vrouw zijn. Dit is een probleem binnen onze samenleving. Onuitgesproken woorden veranderen niets. Om het perspectief uit handen te geven van mij als vrouw, heb ik aan verschillende mannen gevraagd wat hun perspectief was: “Als mijn vrienden het zouden doen, zou ik daar echt iets van zeggen. Ik denk zelfs iedereen van mijn vriendengroep.” Een ander zei: “Ik vind het erg dat een meisje niet alleen over straat kan fietsen, zorgeloos.” Ik hoop dat we zo, met deze denkwijze, stukje bij beetje echt dichterbij een veilige en fijne samenleving komen.
Ik wens een wereld met meer wederzijds respect en gelijkheid. De overeenkomst is niet de afkomst. De overeenkomst is man. Elke vrouw heeft een verhaal, maar geen man zou een dader kennen. Dáár zit de kern van het probleem.
En stel nou, dat hypothetisch gezien, de helft van alle daders niet-Nederlands zou zijn. Stel dat ze morgen allemaal zouden verdwijnen. Wat dan? Zijn de Nederlandse daders dan minder schuldig? Dan moet het de vrouw vast minder pijn doen. Ze worden dan denk ik maar half vermoord of verkracht. Verdienen die daders dan een mindere straf? Of wordt de schuld dan verschoven naar de tijd van het misdrijf, wat ze aanhad? Dan komen er vragen over de buurt waar zij doorheen fietste. Het is een Nederlandse man tenslotte, dat zou híj toch nooit doen? Dat doet onze cultuur niet, toch?
Ik vraag om verantwoordelijkheid. Van de politiek. Van mannen die hun vrienden aanspreken. Van de media. Dit is niet een probleem alleen voor ons, omdat we vrouw zijn. Dit is een probleem binnen onze samenleving. Onuitgesproken woorden veranderen niets. Om het perspectief uit handen te geven van mij als vrouw, heb ik aan verschillende mannen gevraagd wat hun perspectief was: “Als mijn vrienden het zouden doen, zou ik daar echt iets van zeggen. Ik denk zelfs iedereen van mijn vriendengroep.” Een ander zei: “Ik vind het erg dat een meisje niet alleen over straat kan fietsen, zorgeloos.” Ik hoop dat we zo, met deze denkwijze, stukje bij beetje echt dichterbij een veilige en fijne samenleving komen.
Ik wens een wereld met meer wederzijds respect en gelijkheid. De overeenkomst is niet de afkomst. De overeenkomst is man. Elke vrouw heeft een verhaal, maar geen man zou een dader kennen. Dáár zit de kern van het probleem.