De voorspelbaarheid van acht uur zevenendertig
Stage. Twintig weken lang. Zes maanden. Negen tot vijf. Elke dag om acht uur zevenendertig stipt vertrekken op de fiets. Dezelfde mensen die dezelfde honden uitlaten, die telkens naar elkaar staren aan de overkant van de weg. Dezelfde nummerplaten van de dag ervoor. Ik vraag mij af of ze mij ook zullen herkennen. Het meisje met de rode haren telkens fietsend op een weg waar zij niet weten waar die naar toe zal leiden. Val ik hen überhaupt wel op?
Elke dag is anders. Andere gezichten, gesprekken. Toch veel overeenkomend met de dag ervoor. Dezelfde collega die alleen maar grilworst doet op zijn boterham. Een andere collega die standaard kaas eet op zijn crackers. Elke dag aan dezelfde lunchtafel, maar met andere gesprekken. Ik weet dat mijn zus geniet van haar negen tot vijf baan. Om heel eerlijk te zijn, moet ik er nog aan wennen. De voorspelbaarheid maakt het leven voor veel comfortabel. De vrouw weet dat ze elke dag de hond uitlaat. De grilworst zal vast ontzettend lekker smaken, evenals de kaas. Ik vraag mij af hoe al deze mensen zijn in een setting die zich niet hier plaatsvindt. Ik ken maar enkel en alleen de versie van deze mensen die zij aan mij laten zien. Dat is de ironie. Ik kan mij alleen maar verwonderen. De rust en voorspelbaarheid. Mensen praten over dingen die opvallen. Als de vrouw met de hond ineens niet meer in de ochtend voorbij komt wandelen.
Stage. Twintig weken lang. Zes maanden. Negen tot vijf. Elke dag om acht uur zevenendertig stipt vertrekken op de fiets. Dezelfde mensen die dezelfde honden uitlaten, die telkens naar elkaar staren aan de overkant van de weg. Dezelfde nummerplaten van de dag ervoor. Ik vraag mij af of ze mij ook zullen herkennen. Het meisje met de rode haren telkens fietsend op een weg waar zij niet weten waar die naar toe zal leiden. Val ik hen überhaupt wel op?
Elke dag is anders. Andere gezichten, gesprekken. Toch veel overeenkomend met de dag ervoor. Dezelfde collega die alleen maar grilworst doet op zijn boterham. Een andere collega die standaard kaas eet op zijn crackers. Elke dag aan dezelfde lunchtafel, maar met andere gesprekken. Ik weet dat mijn zus geniet van haar negen tot vijf baan. Om heel eerlijk te zijn, moet ik er nog aan wennen. De voorspelbaarheid maakt het leven voor veel comfortabel. De vrouw weet dat ze elke dag de hond uitlaat. De grilworst zal vast ontzettend lekker smaken, evenals de kaas. Ik vraag mij af hoe al deze mensen zijn in een setting die zich niet hier plaatsvindt. Ik ken maar enkel en alleen de versie van deze mensen die zij aan mij laten zien. Dat is de ironie. Ik kan mij alleen maar verwonderen. De rust en voorspelbaarheid. Mensen praten over dingen die opvallen. Als de vrouw met de hond ineens niet meer in de ochtend voorbij komt wandelen.
Als de collega pindakaas neemt in plaats van grilworst. Kleine veranderingen vallen groot op. Veel variatie in de week zorgt dat die dingen die dagelijks opvallen, verdwijnen. Is dat ergens niet de ironie? Niet dezelfde mensen, niet een vertrouwd gevoel van voorspelbaarheid. Of zie je het alleen als je ernaar zoekt? Ik zag het omdat het mij opviel, daarna ging ik erop letten.
Ik weet nog niet echt wat morgen mij brengt. Misschien word ik wel gegroet door de vrouw met de hond. Misschien ben ik wel de afwijking in iemands dag als ik mij verslaap. Ik hoop dat ik houvast vind in de herhaling. Voor nu is het gewoon wennen. Misschien gaat het wel helemaal niet om herkend worden, maar om te blijven kijken.
Als de collega pindakaas neemt in plaats van grilworst. Kleine veranderingen vallen groot op. Veel variatie in de week zorgt dat die dingen die dagelijks opvallen, verdwijnen. Is dat ergens niet de ironie? Niet dezelfde mensen, niet een vertrouwd gevoel van voorspelbaarheid. Of zie je het alleen als je ernaar zoekt? Ik zag het omdat het mij opviel, daarna ging ik erop letten.
Ik weet nog niet echt wat morgen mij brengt. Misschien word ik wel gegroet door de vrouw met de hond. Misschien ben ik wel de afwijking in iemands dag als ik mij verslaap. Ik hoop dat ik houvast vind in de herhaling. Voor nu is het gewoon wennen. Misschien gaat het wel helemaal niet om herkend worden, maar om te blijven kijken.